Η ΑΓΑΠΗ ΕΙΝΑΙ ΕΔΩ!

Τα πιο ωραία τραγούδια τα έχω ακούσει στις πιο απίθανες στιγμές, στα πιο απίθανα μέρη λες και ένα μαγικό φως έρχεται να με ανακουφίσει ψυχικά με μία μελωδία και να με κάνει να ονειρευτώ. Έβρεχε, πριν κάποια χρόνια, με τα ακουστικά μου στο λεωφορείο, οι κλειστές ομπρέλες να στάζουν νερά, άνθρωποι με μαλλιά γεμάτα υγρασία, ήθελες να φτάσεις επιτέλους στον προορισμό σου, που αργούσε ακόμη. Και ξαφνικά, βάζει αυτό το τραγούδι της Άλκηστις:

Η αγάπη πού πάει

πώς σκορπίζει, πώς σπάει

πώς τελειώνουν δυο άνθρωποι μόνοι;

Σαν ψυχική ανάταση, έκλεισα τα μάτια και δεν ήθελα να τελειώσει. Ήθελα να το παίζει το ραδιόφωνο ξανά και ξανά. Έτσι, κάνω με τα πράγματα που αγαπώ. Ακόμα και αν τα αφήνω στην άκρη, κάποια στιγμή, επανέρχομαι σε αυτά και νιώθω το ίδιο μοναδικό συναίσθημα. Χρόνια μετά, όσες φορές να ακούσω αυτό το τραγούδι πάντα ανατριχιάζω και πάντα θα αναρωτιέμαι που πάει η αγάπη. Όντως σκορπίζει και σπάει; Η καρδιά μπορεί συνεχώς να εξαπατά τον νου;

Το συναίσθημα είναι σαν το καλό σου φόρεμα: το φοράς ξανά και ξανά και μετά για λίγο καιρό το βάζεις στο περιθώριο. Όμως, όταν το ξαναβγάζεις από την ντουλάπα υπεροπτικά σου δείχνει την ομορφιά του.

Είναι σαν το αγαπημένο σου μενταγιόν, πάντα θα έχει συναισθηματική αξία, πάντα θα γεμίζει την καρδιά σου .

 Είναι σαν τα αγαπημένα σου παπούτσια, που επειδή τα φόρεσες πολύ, τα βάζεις στο κουτί τους και βρίσκονται κάπου κρυμμένα στην ντουλάπα. Μα κάθε φορά, που τυχαίνει να τα θυμάσαι, νιώθεις την ίδια λαχτάρα να τα φορέσεις ξανά και ξανά, ακόμα και αν έχουν φύγει από τη μόδα.

Η αγάπη δεν πάει πουθενά….

Είναι πάνω στο χέρι σου στο δαχτυλίδι που φοράς…

Είναι στις νύχτες που δεν κοιμάσαι... στις νύχτες που τον σκέφτεσαι...

 Είναι φυλαχτό, κρυμμένο στην καρδιά σου….

Είναι το βραχιόλι… που τον θυμίζει...

Είναι η καρφίτσα που σου χάρισε...

Τίποτα δεν σπάει….

Η αγάπη είναι εδώ!